Courths Mahler Jadwiga Desperacki krok [Moje serce naleĹźy do ciebie]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nie zechce pani usiąść? - spytał podsuwając fotel.
Potrząsnęła głową nie odrywając oczu od jego twarzy.
- Nie, nie. Dziękuję, ale nie potrafiłabym usiedzieć w miejscu. Jestem zbyt wzruszona
i niespokojna.
- Mam nadzieję, że nie zdarzyło się nic złego? - spytał dla formalności.
Obrzuciła go rozpaczliwym, pełnym wyrzutu spojrzeniem.
- Prowadzimy iście interesującą rozmowę! Można by się pośmiać, gdyby nie było to
takie smutne. Wydaje mi się, że mamy sobie coś więcej do powiedzenia.
- Proszę pani...
Podeszła krok do przodu wymachując rękoma tuż przed jego nosem.
- Proszę pani... proszę pani! %7łebym wreszcie nie musiała słuchać tych przeklętych
formalnych zwrotów! Kiedyś zwracał się pan do mnie czulszymi słowami. G�nterze! Zrzuć
wreszcie tę upiornie chłodną maskę. Czekałam, aż to zrobisz, ale dłużej już nie wytrzymam.
Tracę cierpliwość, umieram z tęsknoty za tobą. Wiem, że wciąż mnie kochasz, właśnie mnie,
i tak samo tęsknisz za mną, jak ja za tobą. Nie możemy tak dłużej cierpieć. Przytul mnie choć
raz, tak jak dawniej, pocałuj! Nie mogę żyć bez twoich pocałunków. G�nterze!
Nie potrafił przerwać potoku jej słów. Zanim zdążył coś powiedzieć, Carry rzuciła mu
się na szyję, przyciągnęła mocno głowę i przywarła ustami do jego warg.
W pokoju obok otworzyły się drzwi. Przegroda do saloniku nie była domknięta. Rita
usłyszała ostatnie słowa Carry i zobaczyła przez szczelinę, że całuje się z G�nterem.
Rozsunęła harmonijkową przegrodę i stanęła w progu.
Nie widziała ani przerażonej miny G�ntera, ani sztywnej, stawiającej opór jego
sylwetki. Pociemniało jej w oczach. Jęknęła jak ciężko raniona, wyciągnęła ręce przed siebie i
ruszyła, jakby chciała wymazać namalowany w powietrzu nieprzyzwoity obraz.
Dopiero teraz G�nter zauważył ją i struchlał. Odepchnął Carry od siebie, chciał
podbiec do Rity, ale czuł się zupełnie sparaliżowany, nawet nie potrafił wydobyć z siebie
głosu. Rozłożył tylko ręce, jakby bał się, że Rita upadnie.
Ona jednak nagle wyprostowała się i wymknąwszy się spod jego rąk stanęła
skamieniała z bólu na wprost Carry. Ta nie poruszyła się. Stała z boku, wyraznie mniej
zdenerwowana od G�ntera.
Potem Rita energicznym krokiem podeszła do drzwi. Zadzwoniła na lokaja.
- Proszę natychmiast opuścić Valberg. Nie życzę sobie widzieć tu pani więcej - rzekła
beznamiętnie, ale zdecydowanie.
Lokaj wszedł po chwili. Rita odwróciła się.
- Pani von Croner wychodzi. Proszę odprowadzić ją do samochodu - rzekła, a
ominąwszy służącego wyszła z saloniku, zanim G�nter zdążył ją zatrzymać. Biegła
korytarzem do swojego pokoju. Zamknęła drzwi na klucz i półprzytomna rzuciła się na
tapczan.
Carry popatrzyła na G�ntera.
- A zatem, do zobaczenia w Cronersheim - rzekła oficjalnym tonem.
Odruchowo próbował się bronić, ale ze względu na obecność lokaja nie mógł
odmówić ostro i zdecydowanie, jak zamierzał. Ominął Carry, która odbierała płaszcz od
służącego i pobiegł na górę, by wytłumaczyć wszystko Ricie. Zastał zamknięte drzwi.
Zastukał. Nie było odpowiedzi.
- Rita! Otwórz, błagam, i wysłuchaj mnie - prosił zniżając głos niemal do szeptu, nie
chcąc wzbudzić zainteresowania służby.
Rita słyszała te słowa; choć półprzytomna, miała wrażenie, że dochodzą z zaświatów.
Nie poruszyła się. Gdyby ktoś powiedział, że G�nter ją zdradza, wyśmiałaby go i nigdy by w
to nie uwierzyła, ale przecież to, co zobaczyła, co usłyszała, zdarzyło się naprawdę. To nie
był sen! Stali przytuleni do siebie, całowali się, a chwilę wcześniej Carry mówiła do G�ntera
po imieniu i przez ty. Wyznała namiętnie, że nie potrafi żyć bez jego pocałunków, to przecież
znaczy, że całowali się już wiele razy, i to od dawna! Rita przypominała sobie ich zachowanie
na pogrzebie Franza Cronera, a także inne zdarzenia, które dopiero teraz stały się dla niej
zupełnie zrozumiałe. W tym momencie marzenie o szczęściu runęło w gruzach. Po zaufaniu
do G�ntera nie zostało już ani śladu.
Leżała bez ruchu, jak sparaliżowana, i nie reagowała ani na pukanie do drzwi, ani na
prośby o ich otwarcie. Słyszała tylko, że po chwili G�nter odchodził powoli i ciężkim
krokiem, wahając się.
Nie drgnęła nawet, porażona bólem i zgryzotą. Tysiące drobnych szczegółów, na które
kiedyś w ogóle nie zwróciła uwagi, teraz wracały w pamięci jako wyrazne dowody zdrady
G�ntera. Nieszczera uprzejmość Carry, jej nieprzyjazne spojrzenia, rumieńce G�ntera, ostra
reakcja na pytanie, czy książę Herbert może ożenić się z Carry, wszystkie chwile
zdenerwowania nabrały teraz w oczach Rity zupełnie innego wymiaru. Zwiadczyły o tym, że
była oszukiwana, i to od dawna! Jęknęła głucho. Człowiek, któremu bezgranicznie zaufała,
którego kochała całym sercem, okazał się zdrajcą i krętaczem.
Nietrudno zrozumieć, że bardziej kochał znacznie piękniejszą Carry, ale dlaczego
odgrywał żałosną komedię i udawał, że jest śmiertelnie zakochany w żonie? Jak żyć dalej z tą
świadomością? Nigdy już nie odważy się spojrzeć G�nterowi prosto w oczy. Umarłaby ze
wstydu, gdyby on próbował wytłumaczyć siebie i tamtą kobietę. Nie chce tego słuchać. Nie!
Nie chce więcej widzieć oczu zdrajcy. Nie chce! Nigdy...
Ale, co robić? Myśli kłębiły się w głowie, jednak żadne logiczne rozwiązanie z nich
nie wynikało.
G�nter znowu podszedł do drzwi i prosił Ritę, żeby otworzyła. Zacisnęła mocno usta i
z przerażeniem patrzyła w tamtą stronę. Gdyby teraz zdecydowała się odezwać, musiałaby
wybuchnąć przerazliwym krzykiem rozpaczy.
Odszedł, westchnąwszy głęboko. Rita zatkała uszy obiema rękoma, skuliła się i
zaszlochała cicho. Mijały minuty, a może nawet godziny. Czas zamienił się w wieczność.
Ktoś znowu zapukał do drzwi. Tym razem była to pokojówka.
- Proszę pani, proszę otworzyć. Przyniesiono bardzo ważną wiadomość - dziewczyna
dobijała się głośno.
Rita poruszyła się z trudem. Czuła się zdruzgotana.
- Jest tam pani sama, Roso? - spytała jakby nie swoim głosem.
- Zupełnie sama, proszę pani.
Drzwi otworzyły się szybko i równie szybko zostały zamknięte, gdy tylko służąca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum